8 ay sonra...

Hala işsiz güçsüz ve hiç birşeye yaramaz hissediyorum kendimi. ( ve daha birçok şey)
İnsanoğlu...
Tutarsız, istemdışı ve benzeri hareketlerle insan kendi sonunu hazırlıyor... Farkında olmadan mı yoksa bile bile mi (?) Orası tartışmaya açık ancak; hani "Sonunu düşünmeyen kahraman olmazdı"! diye de bir serzenişle rahmet etmeden geçemiyeceğim gelmişine geçmişine!
Sizi uyarmayı unuttum sanırım pek de sağlıklı bir ruh hali ile yazmıyorum bu yazıyı o nedenle "korku ve şiddet içerir" ibaresi altında yazıyorum.(uyardım)!
Şimdi neler yapabilirim...
Hayatım boyunca bu soruyu kendime, bu denli ciddi bir şekilde sormamıştım.
Ben ne yapabilirim?
hiç bir şey!
Bundan sonra yapabileceklerim;
hiç bir şey!
Peki ya istediklerim...
Sanıyorum en yoğun olarak istediğim şey anne olmak bundan başka da birşey istemiyorum. Huzurluyum... Sevgi doluyum yaşamımın hiç bir evresinde bu kadar hümanist hissetmemiştim kendimi :) Özellikle bünyemi dingileştiren bir ilaç var etken maddesi pasiflora :) Allahım! Yetkin beni de mümessil yaptın sonunda :) ... İşte o ilacı içince daha bir güzel oluyorum :) bu konuyu nereye ve ne şekilde bağlıycam onu da kestiremiyorum :)

Velhasıl; artık kafama yatmıyan birşey olduğunda rest çekip, olmadı istifa bile edebileceğim bir işim olsun istiyorum! yok rest çekebilirim ama istifa etmem sanırım. (:
Hayat bana gülümser misin artık ¿ tamam iyi güzel hoş ama artık tahammülsüzlüğüm had saffada o yüzden olacaklar ve yapacaklarım hakkında hiç bir mesuliyeti üstlenmem haberin olsun.
Tamam şimdilik bu kadar yeterli çok bunladığımda yine yazarım...