biraz şans lütfen...

Kaçak göçek bir hayat...
Herkesten, herşeyden ırak...
Tek birşeye ihtiyacım var:
O da biraz şans.
Hayatımın hiç bir evresinde bu kadar soyutlamadım kendimi dünyadan ve hiç bir zaman bu denli kapalı kalmadım.
Soranlara...
- İyiyim iyiyim!
Demekten başka birşey gelmiyor elimden, dikteler halinde söyleyince sanki daha inandırıcı oluyor ( iyiyim inan ki iyiyim çoook iyiyim! )
İyi değilim halbuki...
Hiç bir zaman bu kadar kötü  hissetmemiştim...
Canım hiç birşey istemiyor, bilmem kaç zaman oldu sahile inmeyeli.(?) Ne çok severdim bi sigara içip öylece Alsancağa bakmayı etrafıma aldırış etmeden. Sonra yavaş yavaş Karşıyaka Çarşıdan geçip eve gitmeyi.
Ne kadar oldu hatırlamıyorum fotoğraf makinamı elime almayalı?...
Heveslerim kalmadı artık.
Anne bugün mesaiye kalıyorum diyip telefonda... Yetkin le vakit geçirmeyi özledim.
Ne yani hiç mi vakit geçirmiyorsun Başak?!
- Her anım onunla ama ben işi bahane etmeyi özledim.
Eski dostlardan gelen telefonlara yanıt vermek için cebelleşmelere ne demeli?
Hazır kalıp sorularla karşılacağını biliyorsun çünkü;
-Nasılsın?
-Neler yapıyorsun?
-İş buldun mu?
-Neden aramıyorsun?
Çok sıkıldım artık çok.
Babamın bana sigara alıp, gizlice televizyonun yanına koyup, bana  hiç bakmadan odadan çıkışından çok sıkıldım.
Tüm bunları yazarken böyle boğazımın yanışını hissetmek bile nasıl desem... Berbat birşey
Öz güvensiz, verimsiz, günü yaşayan biri olduğunu hissettiriyor bu yanma insana...
Kim bilir benimle aynı şeyleri paylaşan, aynı sıkıntıları çeken kaç kişi var? Bir tek ben değilim bunu çok iyi  biliyorum ancak;
Bu durum böyle devam ederse sonuçları neler olucak sorarım size?

Dibine not:
Bu yazıyı okuyup aman bu kız iş arıyor biz buna iş bahanesi ile mail atıp görüşmeye çağırıp iki lak lak edelim, bi blog yazarı görelim diyenler olursa oraya gelir beyininizi dağıtırım!