ve genç kadın, şöförün sorusu ile irkilir : Abla üşüdüysen camı kapatayım mı?

Aralarda bir yerlerde kaldığınızı hissettiğiniz olur mu ?
Ne yapacağınızı bilmeden plansız, programsız elinizden geldiğince yaşamak ...

Yersiz paranoyalar içinden çıkılmaz bir hal alır, işte en sakat durum budur. Herkes, herşey üzerinize gelir ve boğuluyormuş gibi hissedersiniz.
Zaman zaman size de oluyordur sanırım ve benim gibi hissediyorsunuzdur kendinizi...
Böyle anlarda derin derin nefes alırsam sanki o ruh halinden, bir an için olsun kurtulacak mışım gibi gelir ve rahatladığımı düşünürüm.

Ancak her zaman bu da işe yaramıyor.

Bugün bindiğim bir takside kollarımı kavuşturarak oturduğumu
şöförün:
Abla üşüdüysen camı kapatayım mı? Demesi ile fark ettim.
Beden dilim bile bir savunma halinde. Dış dünyaya git gide kapatıyorum kendimi ve bunu insanların gözlerinin içine sokarak yapıyorum elimde olmadan.

Peki siz? sizin dışa vurumlarınız nasıl?
Asıl merak ettiği siz böyle durumlarda nasıl bir savunma mekanizması oluşturursunuz?
Geliştirdiğiniz taktikler nelerdir?
Bayanlar Baymayanlar yorumlarınızı bekliyorum :)