öylesine

Şu öz çekimin altında öyle bir hikaye var ki anlatsam saatler sürer.  En çaresiz, bitik hissettiğim anlardan biriydi belki de.
Babamın hastalığının ortalarında, 55 Gün sonra neredeyse yürüyerek çıkmışız hastaneden. Takip eden haftalarda hiç alakasız bir epileptik atakla berbat bir sürece girmişiz... Daha beteri var mı diye sorguladığım zamanlar. Daha beteri var daha dahası da var...
Ama hiç bırakmadım(k), olmadı orası başka... 
Kulağımda ''Kurşuni Renkler''
içim simsiyah
dışım yalan ailem için. 
Bitti.
Geriye kalan başka acılar olmasın artık temenniler...
Ne yapalım hayat devam ediyorlar...
Of öyle işte, hayat 1 gün o da bugün.
Yaşıyorum.